(Wederom een disclaimer! Schrijver dezes is geen lid van WvA of Olympia en zeer slecht ingevoerd in de voorgeschiedenis van het fietspad langs het parcours. Hij heeft een totaal gebrek aan balgevoel en is daarom gaan wielrennen.)
Wie vroeger vanuit het zuiden op Amsterdam aanreed passeerde eerst het dorp Sloten. Na betaling van de nodige tol vervolgde hij zijn weg over de Sloterweg. Aan zijn rechterhand zag hij dan in de zomer pelotons voor het viaduct opstropen dat zich vervolgens aan de andere kant weer naar beneden stortte. Daarna waaierde het breed uit om in de laatste ruime bocht in een woeste sprint de laatste meters af te leggen.
In de winter werden de taluds van het parcours rood-wit gekleurd door linten die het parcours vormen waar de dames en heren crossers door modder en molshopen wurmen. Hier, op het parcours van de aller oudste wielervereniging van Nederland, de Amsterdamse Sport Club Olympia, werd fietst. Te mountainbike, te baanfiets, te racer, te handbike en te crosser! Maar hoe lang nog?
Want ook de hockeyjongens en -meisjes willen fietsen. Naar het hockeyveld. En omdat assertieve hockey-ouders een deel van het parcours hebben opgeëist om hun kinderen niet aan voortrazende SUV’s op de Sloterweg bloot te stellen, moest het Ed Bossepad worden geofferd en werd voor de cross gekozen voor de berm ter linkerzijde van het wegparcours. En dat ging natuurlijk ook prima. Hoewel het Ed Bossepad dit jaar waarschijnlijk door de onwaarschijnlijk grote hoeveelheid regen lopend had moeten worden genomen. Maar ja, de tijden veranderen…
De foto’s! Het was voor niemand makkelijk!
