Bij de start keek ik altijd naar de starter: als hij ademhaalde om te fluiten spande ik mijn spieren, voelde mijn hart 160 kloppen en precies ìn het fluitje vloog ik weg. Niet dat ik zo super explosief ben, maar timing is alles en regelmatig stoof ik als derde het veld in. Steevast achter Ron Vroom of Michael Breedt. Daarna kwam dan Witte langs en John Behrens en nog een man of drie, maar de eerste klap was een daalder waard. Scheelde me zo drie plekken in de uitslag.
Omdat mijn start dit jaar, en vorig jaar en het jaar daarvoor, niet zo strak meer is, probeerde ik dat gevoel van toen weer boven te krijgen. Ik deed door de week wat manmoedige startoefeningen. Ik klikte dan feilloos in, spoot weg en ging zelf als eerste het veld in. Maar ook als laatste eigenlijk.
Vandaag besloot ik tijdens het opstellen het gevoel van een goede start van een paar jaar geleden weer op te roepen. Ik mocht als tweede naast Nick Evans gaan staan dus ik kon mooi mijn eigen plekje op de startrij kiezen.
Toen Chris De Starter ons allemaal mooi in rotten van vijf had opgesteld klikte ik met links in want bedacht me dat ik bij het wegrijden mijn rechter voet als tweede moest inklikken – ik ben rechts. Ook probeerde ik Chris in mijn blikveld te krijgen om te zien wanneer hij adem zou halen voor de fluit. Maar hij was wat naar achteren gaan staan dus ik moest over mijn rechterschouder tussen twee andere renners doorkijken. Het was toen al vijf seconden nadat hij hij had geroepen ‘NOG TIEN SECONDEN’. In die eerste vijf van tien had ik nog gefocust op de plek waar we het veld in zouden gaan met de gedachte dat je blik moet zijn waar je heengaat, net als met een bocht. Maar dat viel dus niet te verenigen met het focussen op het inademen van Chris en eigenlijk was ik dus met drie dingen bezig maar niet met starten.
Toen Chris het fluitje blies gebeurde wat mij de laatste tijd steeds gebeurt: Het werd heel stil. Er gebeurde niets. Ik kwam wel soort van in beweging maar doordat er links en rechts van mij minstens tien man voorbij vlogen stond ik relatief gezien gewoon heel stil. Mijn rechter voet horrelde wel wat heen en weer en als er al kracht was ging dat zeker niet in het naar beneden brengen van een pedaal zitten.
Leegheid, stilstand, rust: Als in het oog van de orkaan.
Vervolgens waren er allemaal renners die vonden dat ze niet voor me hoorden te rijden en mij gingen duwen of beleefd opzij gingen. Zo finishte ik uiteindelijk toch nog in de punten. Maar veel waren het er niet.
UITSLAG
De volledige competitiestand tot nu toe, vind je op amscrosscomp.nl/competitie.
FOTO’S EN ZO
Kristel Nijssen maakte weer een serie fraaie fietsfoto’s. De foto’s die Kristel heeft gemaakt vind je op myalbum.com/album/FTzzeKncVEJY.
En ook Hans Steekers maakte weer foto’s. De foto’s van Hans vind je op zijn Facebook.
Zodra we meer foto’s krijgen, voegen we die toe aan dit bericht.
