"Het blijft een loterij ..."

Wielrennen leidt tot – gelukkig meestal kortstondige – persoonlijkheidsstoornissen. En net zoals in het echte leven ligt dat niet aan de renner, maar aan de koers. Of zoals Van Gaal zegt: “Je moet het wetenschappelijk voorbereiden, maar het blijft een loterij.”

Waar de afgelopen races het startsignaal door de vriendelijke Chris Kleijn werd gegeven – hij heeft op mij het effect van een warme deken bij een thermostaat op 17,5 – was het dit maal de beurt aan Ronny van de Water. Ronny is ook heel aardig, maar op de een of andere manier zorgt hij er voor dat mijn nekharen overeind gaan staan en ik een bloedsmaak in mijn mond krijg. Hij maakt me ‘vals’ (eerste punt voor de ‘stoornisbingo’).

Dus toen hij ademhaalde voor de fluit stoof ik al weg, maar precies zóveel te vroeg dat er niks van gezegd kon worden. Net als trouwens die vier andere fukkers op de eerste startrij (‘Antisociaal’).

Over jagen gesproken. Voor mij reed Nick Evans. NICK EVANS. En ik rook angst. Bij bochten die ik met mijn ogen dicht nam, zag ik hem remmen. En bij het aanzetten na de bocht zag ik zijn schouders hangen. Hij keek achterom: Ik vrat hem op en slikte hem door.

Nu nog Broex en dan heb ik podium, fabuleerde ik er op los (hoogmoed).

Daarbij rekende ik even buiten terrier Rinus, ook wel Terrinus. Rinus is nooit geïnteresseerd in zijn uitslag, als hij in een race maar minstens vijf renners binnendoor heeft ingehaald. Puur ‘geldingsdrang’. Dus flix flax flux doet hij dan op het meest technische stuk van het parcours. Heeft hij toch ook even op podium gestaan. Maar dan is hij moe. Hij traint alleen bochtjes (vermijdingsgedrag).

Rinus achter me gelaten hebbend kwam ik weer in het wiel van Auke Broex die heel onsportief door speaker Martin werd aangemoedigd. Waarom zijn ze toch altijd tegen mij? (Slachtoffergedrag). Maar Auke liet een fractie van een seconde de veer ontspannen en bij het opgaan van het viaduct stak ik hem voorbij. 3e plek. Nu doorknallen, wegrijden bij Auke en nu nog alleen John Behrens opvreten. Maar dat is een taaie. Hij had tien seconden, dat werden er acht en toen weer tien. En ook Auke gaf niet af. En zo was ik jager en prooi ineen. (Schizofreen). Auke stak me voorbij, ik werd weer jager. Ik pakte hem weer terug, prooi. (Stemmingswisselingen). En uiteindelijk verloor ik met een banddikte mijn podiumplek. (Strijkijzer).